Çiroka efsane:

DAPÎRA WİNDAYÎ

Beşek ji çîrokê:

«Carekê ji caran, li  qeraxa çemekî mezin de gundekî aram ku nezîkî bajar hebû. Li jor çiyayên herî bilind û daristanên kûr hebûn.  Li wir jinekê pîr dijî û xwe diavêt  nav gola mezin.

Di jiyana wê de cudatiyek wê hebû, gihayan diçînî, kesên ku dihatin ba wê  di xênîyê yî piçûk de, her tim alikarîya wan dikir.

Rojekê, serê sibehî wekî her carî dema ku gîya diçinand, ji nişkeva hirrehirek bihîst. Li dora xwe nihêrî lê tu kesî nedît. Hirrehir wekî biriqandina dengê zengilekê bû.  Ji nişkave, ew deng û dengê nerm û hesas li hev ket. Li dengê xwe zivîrî. Darek spîya xûşê dît, dara hûşê ku bi nazenîyeke leyland dida û bi heyranî diaxîvîya. Heta niha tu darek bi wê re neaxivîbû.

‹Herin ber çem, dema ku roj şewqa xwe da hûnê bibînin.›

Jinika pîr salika xwe hilgirt, salika xwe heya nivî curbecur bi gihayan tijî kiribû, li binê dar û nava devîstanan re, mêrgên bi kulîlk re derbas bû, çû ber çem. Cihê ku destnîşan kiribûn, li ser avê diwanzdeh hengkuj di nava xelekê de xwe spartibûn hev. Li orta wan de zarokek di nav dergûşê de dilivîya. Bi kêfxweşî li asîman û li rojê dinihêrî û dikenîya. Li ser dergûşê kevokek sekinî, hawîrdor kir û firîya. Ji daristanê, bi dengekî krîstalî dara huşa dirêj hate bihistîn. ‹Vê zarokê ji te re şandine, wî bibe mala xwe, mîna ku ya te ye, bike ber himbêza xwe.›

Jinika pîr, ji avê derbas bû, hêdîka wî hilanî û danî nav salika xwe yî ku bêhna gihayên xweş jê dihat. Tev û zarok daket nav daristan û ber bi mala xwe ya dilovan ve çû.»